Αναμέτρηση με τα αρνητικά μας συναισθήματα

της Στέλλας Πλατάνου

Πόσο βοηθάει τελικά να νεκρώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα;

Γεια, είμαι η Στέλλα… και σήμερα θα αντιμετωπίσω τις αδυναμίες και την αβεβαιότητα

μου τρώγοντας παγωτό και βλέποντας Netflix.Για ακόμα μία φορά. Άβολο να το λέω,

αλλά ειλικρινές. Και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει μια ομάδα,σαν ομάδα εθισμού

ίσως, όπου μπορώ να το πω αυτό.

Σχεδόν οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν συνειδητά ή ασυνείδητα κάποιες

συμπεριφορές για να μειώσουν την δυσφορία και τον πόνο που προκαλούν τα αρνητικά

συναισθήματα και ο φόβος του “είμαι ευάλωτος”. Ο εθισμός μπορεί να περιγραφεί ως

μία ψυχαναγκαστική και χρόνια νέκρωση των συναισθημάτων. Κι αυτό που γνωρίζουμε

από έρευνες είναι πως δεν μπορείς να απομονώσεις μόνο τα αρνητικά συναισθήματα,

απομονώνεις μαζί και τα θετικά.

Φαγητό, τελειοθηρία, αλκοόλ, σεξ, χρήματα, τοξικές ουσίες, ψώνια, αδιάκοπος

σχεδιασμός, τζόγος, δουλειά, διαρκής απασχόληση, ερωτικές σχέσεις, αλλεπάλληλες

αλλαγές, Internet. Είναι λίγοι μόνο από τους μπόλικους τρόπους αναισθητοποίησης.

Πράγματα που πιστεύω πως πλέον όλοι χρησιμοποιούμε για να μειώσουμε τον πόνο.

Όλοι μας λίγο ή πολύ κάποια στιγμή στάθηκε αδύνατο το να μην κλείσουμε δυνατά την

πόρτα στα αρνητικά συναισθήματα. Το θέμα εδώ είναι, μήπως αυτό που κάνεις το

χρησιμοποιείς για να κρυφτείς; Για να ξεφύγεις από την πραγματικότητα της ζωή σου;

Αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις μήπως εμποδίζει την αυθεντικότητα σου; Σε

σταματάει από το να είσαι συναισθηματικά ειλικρινής; Σε εμποδίζει από το να νιώθεις

συνδεδεμένος με τους άλλους;

Όπως ανέφερα, δεν υπάρχει επιλεκτική απομόνωση. Αρνιόμαστε τα αρνητικά

συναισθήματα, αρνιόμαστε και τα θετικά. Είναι σαν ένας φαύλος κύκλος όπου δεν

βιώνω αρκετή χαρά, δεν έχω ψυχικό απόθεμα για να αντλώ από εκεί στις δυσκολίες, γι’

αυτό απομακρύνομαι από τα συναισθήματά μου. Και τώρα δεν μπορώ να βιώσω και

τίποτα καλό . Η συναισθηματική αυτή νωθρότητα επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής

των ατόμων, χάνουν την ζωντάνια, χάνουν το κέφι. Γιατί στην προσπάθειά τους να

διαχειριστούν τον πόνο έχουν καταπιέσει κάθε θετικό συναίσθημα.

Τι συμβαίνει όμως με τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν, που μέσα από τις

δυσκολίες και τα προβλήματα καταφέρνουν να ζουν μια γεμάτη ζωή. Πιστεύω πως

ούτε εκείνοι αποφεύγουν αυτή τη διαδικασία. Ξέρουν όμως, και εκεί είναι η διαφορά,

τους κινδύνους που εγκυμονεί αυτή η επιλογή. Γι’αυτό σκύβουν πάνω από τα

συναισθήματα αυτά, και βιώνοντας τα βρίσκουν το δρόμο και την ελπίδα και

προχωρούν. Βγαίνουν γρήγορα από τον φαύλο κύκλο, επιλέγοντας να κάνουν την

προσπάθεια, να ζήσουν μια πιο ουσιαστική ζωή. Εξετάζουν ξανά τι είναι σημαντικό για

τους ίδιους. Καθρεφτίζονται μέσα στους ανθρώπους που μοιράζονται τις όμορφες και

τις άσχημες στιγμές τους. Επιλέγουν αυτά που κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους να

τους ευχαριστούν, να τους δίνουν όμορφα συναισθήματα. Η λύση υπάρχει μέσα στις

αλλαγές που βρίσκονται πέρα από τη ζώνη ασφαλείας, στις αλλαγές που φοβόμαστε να

κάνουμε, σε μια εικόνα που ίσως φτιάξαμε για να είμαστε αποδεκτοί από τον περίγυρό

μας.

Προσωπικά μου πήρε πολύ χρόνο να αποδεχτώ πως πλέον είμαι εγκαυματίας και να

αποδεχτώ αυτό που μου συνέβη . Ήμουν ευάλωτη και επέλεξα να τα απομονώσω όλα,

με την ψευδαίσθηση πως έτσι θα γίνω πάλι δυνατή. Μέχρι που ήρθε το ξέσπασμα. Και

όλα τα αρνητικά συναισθήματα βγήκαν, και τα αντίκρισα..με δύσκολο τρόπο. Την

επόμενη μέρα ήμουν άδεια, οι πρώτες ανάσες, και ξαφνικά η ανάγκη να σταματήσει όλο

αυτό, να αλλάξει.

Σύμφωνα με την Δρ. Barbara Fredrickson, ερευνήτρια θετικότητας στο Πανεπιστήμιο

της Βόρειας Καρολίνας, για κάθε αρνητική συναισθηματική εμπειρία που υπομένεις, θα

πρέπει να βιώσεις τουλάχιστον τρεις εγκάρδιες θετικές συναισθηματικές εμπειρίες που

σε ανεβάζουν. Αυτό χτίζει μια σχέση συνεργασίας μεταξύ του μυαλού επιβίωσής σας

και του μυαλού σας που αναπτύσσεται. Σου μαθαίνει πως να αντιμετωπίζεις τις

δύσκολες καταστάσεις, σου δημιουργεί ψυχικό απόθεμα. Εάν δεν βιώσεις το άσχημο

συναίσθημα, εάν δεν το ονοματίσεις, εάν δεν καταλάβεις από πού προέρχεται πώς θα

γεννηθεί η ανάγκη να ψάξεις και να δημιουργήσεις το θετικό;

Είτε βιώνουμε κάποιο τραύμα, είτε αντιμετωπίζουμε το άγχος και το στρες, είτε

ξεπερνάμε δυσκολίες,νιώθουμε μικροί, λιγότερο ικανοί και χαμένοι. Η αίσθηση του

σκοπού, του νοήματος και της προοπτικής σε τέτοιες καταστάσεις είναι αυτά που θα σε

κάνουν να προχωρήσεις. Χωρίς αυτά χάνεται η ελπίδα, και αφήνουμε αυτά που

συμβαίνουν γύρω μας ή σε εμάς να μας καταπιούν.

Γεια, είμαι η Στέλλα..και τώρα ξέρω πως θα βυθίσω τη δυσφορία που μου προκαλούν

οι αδυναμίες μου και η αβεβαιότητα μου με παγωτό και Netflix,θα τρέξω ακούγοντας

δυνατά μουσική…Ξέρω όμως πως δεν θα βυθιστώ εκεί .Θα αποδεχτώ,θα αντικρίσω

αυτό που νιώθω, θα το μοιραστώ με τους δικούς μου ανθρώπους, θα κάνω

περισσότερα πράγματα που με κάνουν χαρούμενη, που μου προκαλούν θετικά

συναισθήματα.

Η Elizabeth Kubert Ross έγραψε πως “οι άνθρωποι είναι σαν τα βιτρώ. Λάμπουν και

φεγγοβολούν με τον ήλιο, αλλά όταν πέσει το σκοτάδι, η ομορφιά τους αποκαλύπτεται

μόνο αν φωτίζονται από μέσα”.

… Κι εμένα μου αρέσει να φωτίζομαι από μέσα.

Εσένα;

https://www.positivityratio.com/index.php